Paramparça



Param parça oldu yüreğimiz?
Ne kaldı geriye yaşanandan,
Bir hayal, bir umuttu dileğimiz,
Gölgesi meçhul an kaldı zamandan.



Allah önce sevgiyi yarattı,
sonra insanı gönderdi dünyaya.
İnsan insanı unuttu,
Daldı gitti hülyaya.


Kızılıyla sarısıyla güneşi sevdik.
Bir papatyaya baktık fal sandık.
Bir saçının teline mi özendik?
Aşkınla kavrulduk, yandık.

 

İçimizdekini kimse göremedi
Öylece laflarımız boşlukta kaldı.
Söylemeye haya ettiğimiz gizimizi,
Rüzgar çaldı, göz yaşı çaldı.



Zemberek gibi çözülse de gözlerden buğu,
Kimseden şikayetimiz yoktur.
Nefesimiz ısıtsa da boşluğu,
Etrafımızda üşüyen çoktur.



Elimde gözlerimin nemi,
Her anımla boğulacağım.
Kuşatmışsa gözlerimi gözlerin
Seninle bir kez daha doğacağım.



Ahirette buluşur, umudu olanlar,
Kamaşsa da güneşin gözleri.
Silinmez gönlünden ruha yazılanlar,
Sökülmüyor o ateşin közleri.



Süleyman Yüksel